Mania i reszta świata

Było to w latach osiemdziesiątych ubiegłego stulecia. Wola Karczewska koło Otwocka – lasy, pola łąki. Rodzice kupili tam działkę, ojciec własnymi rękami wybudował tam domek – taki mały, na słupkach, nie związany na stałe z gruntem. Pamiętam dobrze jak zajączki hasały pod domem. Na działkę wchodziły nad ranem sarenki i wyjadały ze stołu zostawiony dla nich chleb, po gałęziach przemieszczały się wiewiórki całymi rodzinami, kuropatwy składały jaja w trawie przy drodze a dzięcioł, którego nazywaliśmy „psychiczny” walił dziobem w co popadnie z pokrywą śmietnika włącznie.

Na drodze do lasu można było spotkać piękne ogoniaste bażanty a w lesie nietrudno było natknąć się na łosia. Na łąkach przechadzały się bociany a późnym latem zbierały się tam przed odlotem bocianie sejmiki. Od Cackowej dojącej codziennie krowy na łące kupowaliśmy świeżutkie, pachnące mleko a w Świdrze chłopcy łapali ryby. Tata zawsze wystawiał przed domek talerz z wodą – przychodziła się tam kąpać żaba. W lesie zbieraliśmy poziomki i jagody, przy drogach były krzaki malin i jeżyn. Jesienią były grzyby.

Mijały lata, działek coraz więcej, przyrody coraz mniej. Powyższy opis to już tylko wspomnienie, przepiękne wspomnienie. Nasuwa się refleksja – im więcej człowieka, tym mniej przyrody. A pan prezydent nie wie, czy to człowiek przyczynia się do dewastacji planety. A jak nie my, to kto?

Minął rok – rok dla mnie niedobry, smutny, nasączony bólem, skropiony łzami, zionący pustką ze strasznej wyrwy, dziury po śmierci mamy. To jakby gdzieś w środku duszy wybuchła bomba i zostawiła dymiący, duszący i bolesny krater. To był ból niefizyczny. Kilka dni zajęła mi próba opisania tego bólu i w końcu poddałam się – nie umiem go opisać. Wiem jednak, że to ból, którego nie da się uleczyć, trzeba go przetrwać, przeżyć. Na początku jest koszmarem, potem łagodnieje a na koniec zostaje blizna – niby już nie boli ale zostaje ślad.

Znalazłam gdzieś w sieci obrazek, który opowiada, jak zapełnia taką dziurę… pies. To może tylko moja interpretacja, ale chyba coś w tym jest. Pamiętam, że obecność psa trzymała mnie w łączności z rzeczywistością. Z psem trzeba wyjść na spacer, psa trzeba nakarmić, wyczesać, wytrzeć mokre łapki a czasem i dupkę, przemyć oczka, pogłaskać, podrapać i dać się polizać po twarzy. W nocy Mania trzymała się blisko mnie – po prostu była. Ona wyraźnie czuła mój ból. Przytulała się do mnie. Myślę, że znacznie trudniej byłoby mi przetrwać, gdybym jej nie miała.

Jak jest teraz? Ciągle żyję ze świadomością braku czegoś istotnego, ważnego. Ciągle czekam na powrót mamy chociaż to oczywiste, że nie wróci. Bardzo mi jej brakuje. Miałam plany, miałam iść na emeryturę i zająć się mamą - wysłać ją na rehabilitację do Konstancina i wyremontować mieszkanie, żeby miała czyściutko jak wróci. To na początek. Liczyłam, że mama pożyje jeszcze kilka lat – jej siostra dożyła 95 lat, mama miała tylko 88.

Minął rok. Jaki będzie następny? Z planów został tylko remont mieszkania i emerytura. Została też Mania. Dobrze, że ją mam.

Dzisiaj na fejsbuku w profilu kolegi z pracy zobaczyłam post Fundacji Człowiek dla Zwierząt o takiej treści:

"Jakiś czas temu u nas w przytulisku pojawiła się młoda osoba.
''-dlaczego Pani chce adoptować takiego staruszka? 
-bo chcę żeby na koniec życia poczuł się kochany,
-ale on nie wyjdzie po schodach na czwarte piętro,
-to będziemy go znosić i wynosić,
-i będzie chorował,
-to będę go leczyć. Ja wiem z czym wiąże się adopcja starszego psa. Moja decyzja jest przemyślana i nieodwracalna!...''
Żuczek(to ten zostawiony przez kogoś na stercie obornika za stajniami) pakuje walizkę! Nie do wiary! Co Wy na to?"

I zdjęcie Żuczka

Ten zwykły kundelek wydał mi się najpiękniejszym psem, jakiego widziałam. Ta psia mordka wydaje się wiedzieć, że ostatnie lata spędzi z kochającym człowiekiem w cieple i dostatku. Dobrze, że są ludzie, którzy chcą przygarniać takie pieski.

Psy - pochodzący od wilka gatunek udomowiony wiele tysięcy lat temu. Pies – najlepszy przyjaciel człowieka. Psy służą nam na wiele sposobów – w ratownictwie wodnym, górskim, jako psy policyjne, tropiące, asystujące (np. niewidomym), można wymieniać ich przydatność w różnych dziedzinach naszego, ludzkiego życia. Wciąż mam przed oczami artykuł znaleziony gdzieś w internecie o psach, które parząc sobie łapy, szukały ludzi w gruzach WTC po ataku 11 września. Przeczytałam gdzieś artykuł o psie, który wyczuwał nadchodzący atak padaczki u kilkuletniego chłopca i sygnalizował to jego rodzicom. Ciągle pamiętam opowieści o psiej wierności i bezinteresownej miłości do człowieka. Wspomnę również (bo trzeba) o psach terapeutach uczestniczących w programach rehabilitacji dzieci z różnego rodzaju dysfunkcją umysłową czy fizyczną. Tak – pies to nasz wielki przyjaciel. Widać to w jego psich oczach. Okazuje nam swoje przywiązanie merdaniem ogona i radosnym wyrazem psiego pyszczka, kiedy wracamy do domu czy podczas zabawy lub na spacerze. Wprawia nas w dobry nastrój z samego rana radosnym powitaniem.

Druga strona medalu – człowiek, homo sapiens, który w wielu przypadkach zatracił gdzieś swoje człowieczeństwo i w bezmyślnym przekonaniu o swojej wyższości zaczął dla własnej wygody lub korzyści krzywdzić te piękne, kochane zwierzaki. Krew się we mnie burzy, kiedy czytam o zagłodzonych, chorych, zapchlonych, zarobaczonych psach, uwięzionych na łańcuchu w obroży wrzynającej się w psią szyję, żywiących na swojej skórze dziesiątki a nawet setki kleszczy. Jeszcze gorzej mi się robi, kiedy dowiaduję się o psach wyrzucanych z samochodu, porzucanych na stacjach benzynowych lub co gorsze – przywiązanych do drzewa w lesie, bez pożywienia i wody, skazanych na straszną śmierć. Płakać mi się chce, kiedy umiera właściciel a rodzina, która dostała w spadku mieszkanie, oddaje zwierzę zmarłego do schroniska lub wyrzuca je po prostu na ulicę. Przykłady można mnożyć. Można sobie czasem pooglądać na kanale Animal Planet filmy o policji dla zwierząt i nie ma znaczenia, że to w Ameryce – u nas też się takie rzeczy dzieją.

Dla pomocy zwierzętom powstało szereg organizacji, które są wspierane przez ludzi dobrej woli. Wolontariusze pracują w schroniskach przygotowując zwierzęta do adopcji, prowadzą działania w celu szerzenia idei pomocy zwierzętom, zachęcają do adoptowania zwierząt ze schronisk. Wielu ludzi dobrej woli współpracuje z tymi organizacjami dając domy tymczasowe zwierzakom, niejednokrotnie chorym, które nie poradziłyby sobie w schronisku. Czasem słyszę krytykę pomocy dla zwierząt, głosy o potrzebie pomocy potrzebującym ludziom. Uważam, że pomagać trzeba zarówno jednym, jak i drugim. Nie zgadzam się na obojętność wobec psiego cierpienia! Te istoty, dobre z natury i kochające nas bez miary, zasługują na naszą opiekę i miłość. Nie zostały stworzone, żeby cierpieć z powodu ludzkiej bezduszności a niekiedy i okrucieństwa.

Pomoc świadczona zwierzętom ma jeszcze inny wymiar. Może uświadomić ludziom, że te istoty to żywe stworzenia odczuwające ból, smutek, tęsknotę. Może przekonać niektórych o odpowiedzialności za to, co jako gatunek oswoiliśmy. Te zwierzęta żyją z nami, w naszej przestrzeni. Nie potrafią żyć bez nas. Obojętność na ich cierpienie, na spojrzenie psich oczu stęsknionych za człowiekiem, świadczy braku wrażliwości. Wzbudzanie tej wrażliwości leży w naszym interesie bo uczestniczy w budowaniu naszego człowieczeństwa! Czyni nas lepszymi ludźmi a o to trzeba zabiegać, żeby lepszym uczynić ten świat. Pomagając zwierzętom, pomagamy sobie.

Napisałam ten tekst 4 lata temu dla Portalu św. Izydora (http://www.isidorus.net/). Jego treść jest wciąż aktualna.

Niedawno śniło mi się, że czterej pancerni wrócili z kosmosu. Szarika nie było – albo nie poleciał, albo (co gorsze) nie wrócił. Tego mój sen nie wyjaśnił. Jeżeli nie poleciał, to i dobrze – niech sobie ludzie w kosmos latają. Jeżeli nie wrócił, to organizacje ochrony zwierząt powinny się tym zająć.

Żarty żartami, ale historia lotów kosmicznych zna psich kosmonautów. Pierwszym żywym zwierzęciem umieszczonym na orbicie okołoziemskiej była suczka Łajka. W założeniach eksperymentu nie przewidywano sprowadzenia psa z powrotem na Ziemię. Łajka poniosła śmierć w czasie lotu. To był rok 1957. Łajce postawiono pomnik, została także upamiętniona w literaturze, muzyce i komiksie. Łajka występuje m. in. w wierszu Zbigniewa Herberta Naprzód pies.Piękny wiersz, wzruszający.

W roku 1960 odbył się lot orbitalny z udziałem dwóch suczek – Biełki i Striełki. To pierwszy przypadek w historii astronautyki, kiedy zwierzaki po odbyciu lotu orbitalnego powróciły na Ziemię żywe. Po śmierci ich zwłoki zostały zachowane – wypchana Biełka jest eksponowana w Moskwie a Striełka jest atrakcją objazdowej wystawy astronautycznej.

Również w 1960 roku odbył się lot orbitalny z dwiema suczkami - Pszczółką i Muszką (na pokładzie były też owady i rośliny). Oficjalne źródła podawały, że statek został deorbitowany, jednak zamiast wylądować, spłonął po wejściu w atmosferę. Inne źródła podają inną wersję zdarzenia. Statek został zniszczony przez system samolikwidacji z obawy, że po wylądowaniu dostanie się w niepowołane ręce.

W roku 1966 rekord w kategorii długości lotu orbitalnego dla psów osiągnęły dwa sympatyczne kundelki – Wietierok i Ugolok (Wiaterek i Węgielek). Ich lot trwał 23 dni. Wróciły z uszczerbkiem na zdrowiu, ale żywe. Po wyleczeniu do końca życia przebywały w wiwarium.

Radzieckie psy nie utraciły zdolności rozrodczych – Striełka urodziła 6 szczeniaczków, z których jeden poleciał do USA jako prezent Nikity Chruszczowa dla córki prezydenta J.F. Kennedy’ego. Wiaterek i Węgielek również mieli potomstwo.

Tak to nasi mali przyjaciele zasłużyli się dla lotów kosmicznych człowieka. Dzięki nim zbadano wiele aspektów pobytu żywych istot w kosmosie. Potem był… Jurij Gagarin ale on nie był psem więc nie będziemy się nim zajmować.

Programy lotów kosmicznych z udziałem zwierząt realizowano również w Stanach Zjednoczonych ale tam w kosmos latały małpy.

Poza tym chciałabym wyśnić wyjaśnienie nieobecności Szarika w moim śnie o powrocie pancernych z kosmosu.